Dit jaar hebben we de benen voorzichtig al een beetje getest op de Utrechtse Heuvelrug, op Veluwe en rondom Nijmegen. We hebben in februari bovendien al een paar mooie ritten in de Algarve kunnen maken. Nu is het echter tijd voor het echte werk. Vandaag staat de Klimclassic op het programma!
Cijfers: 163.90 km / 2140 hoogtemeters / 6:14:28
Als de wekker om 5:00 gaat zijn we allebei eigenlijk al klaarwakker. We hebben vertrouwen in de benen, maar alsnog voelen we allebei een gezonde spanning. We ontbijten vlug met koffie en een proteïneshake en springen dan in de auto. Het echte ontbijt bewaren we voor onderweg.
We zijn nog niet bij Utrecht of we zien de eerste fiets al achterop een auto hangen en naarmate de reis vordert worden dit er alleen maar meer. Als we even stoppen om te ontbijten op de parkeerplaats van een tankstation lijkt het zowat wel alsof de hele clientele van die ochtend bestaat uit wielrenners – sommigen zelfs al volledig in lycra. Laat er twijfel over bestaan – dit is een groot evenement.
We zijn al met al vlug in Maastricht. Met dank aan de verkeersregelaars is ook een parkeerplaats zo gevonden. We kleden ons om in de parkeergarage en spoeden ons vervolgens naar de start om onze nummers op te halen. Een klein halfuur na onze aankomst zitten we op de fiets. Let’s go!
Vlak na de start lijkt er wat aan de hand te zijn. In een rustig straatje staat het compleet vast met fietsers. Echt veel beweging lijkt er niet te zijn. Er zal toch geen ongeluk gebeurd zijn? Ietwat brutaal besluit ik om over te stoep door te zetten naar voren. Het blijkt dat de route over een smal bruggetje met hekjes voert, waar maar één fietser tegelijk langs kan. Een opvallende keuze voor een tocht waar meer dan 3000 man aan mee doet!
Vrij snel na dit kleine oponthoud zijn we de stad uit om vervolgens koers te zetten richting België. Het gaat nu echt beginnen! Het eerste serieuzere klimmetje laat niet lang op zich wachten: Côte de Sarolay. Ik ben verre van de snelste, maar weet -met dank aan de nieuwe 11-30- lekker boven te komen.
Zo’n 10 kilometer later volgt Côte de Fayembois. Het is weer een pittig klimmetje, maar qua lengte is het allemaal te overzien. We zitten inmiddels ergens onder Luik en de eerste verzorgingspost is niet ver meer. Daar eenmaal aangekomen proppen we een paar bananen naar binnen om met frisse moet aan de eerste getimede klim te kunnen beginnen.
Als eerstvolgende klim staat de Voie des Chars op het programma. Wat een klapper! ‘De eerste 200 meter is warmdraaien, daarna gaat deze onstuimige beklimming echt los. Even tikt de beklimming zelfs 22% aan. Langs de heuvel en de huizen golft de weg onder zure melk veroorzakende stijgingspercentages naar boven. Aangekomen in Ninane is de slachtpartij over. Als je het nog kunt navertellen tenminste.’ zegt KlimTijd.nl hier over – en er lijkt niets van gelogen.
De omgeving lijkt ondertussen mooier en mooier te worden. Het voelt zelfs een beetje als vakantie. Als klimmetjes volgen onder meer de Hautgné, Côte de Lincé en Sur Steppes. Deze laatste is getimed, en het is weer een echte kuitenbijter!
Een kleine 10km later rijden duikt de tweede rustpost op. Althans, het is gewoon dezelfde als de eerste. Met een gevulde maag en vers afgetopte bidons rijden we weer richting Chaudfontaine, waar we nu een andere afslag nemen. Vlak na de spoorweg begint de derde getimede klim: Chemin de la Lemmetrie. Hij begint érg steil, en krult daarna net wat minder gemeen door. Hij wordt nog gevolgd door de Rue de la Foret en een derde rustpost voordat we Belgie langzaam achter ons laten.
We kunnen Maastricht al bijna weer ruiken, maar we hadden op KlimClassic.nl al gelezen dat we hier nog een lus moeten maken. Hij gaat over de velden van de Bemelerberg. Na de prachtige beklimmingen in de Ardennen is dit een welkome afwisseling, maar het voelt wel een tikje geforceerd. Opeens voel ik bovendien een stekende pijn in mijn rechter scheenbeen. Ik kijk naar beneden en zie dat een wesp-achtig wezen zich heeft vastgebeten. Ik sla hem weg. Het doet flink zeer, en het is niet bevorderlijk voor de moraal. Maar goed, het is nog zo’n 15-20km, dus dit valt te overzien.
Sneller dan verwacht rijden we Maastricht weer binnen. Ik kijk even en er staat 163.9km op de teller. Géén 170 dus, maar meer dan zat.