De Koninginnerit van onze zomervakantie. Wat was het ver. En wat was het warm!
Cijfers: 170.21 km / 2409 hoogtemeters / 6:54:11
Materiaal: Orbea Avant H10 / Orbea Avant H10 via Abilio Bikes Tavira
Onze derde grote rit van onze zomervakantie zou ook gelijk de beste moeten zijn. De alles overtreffende rit. Eigenlijk gewoon een dikke vette beuker.
Ik ken de omgeving goed, dus ik had bedacht dat het wel leuk zou zijn om vanuit Tavira (waar Abilio Bikes zit) naar de Spaanse grens te rijden, dan omhoog via Castro Marim naar Alcoutim, om dan via het achterland uiteindelijk weer uit te komen in de buurt van Moncarapacho.
Inmiddels zijn we al dik twee weken in de Algarve en is de temperatuur net iets gedaald. Het is niet meer zo heet als in de eerste week – waarbij het tijdens de afdalingen voelde alsof er een fohn recht op je gericht stond om alle laatste beetjes vocht uit je te blazen. Nee, het is nog steeds warm, maar de scherpte is er net een beetje af.
Het stuk tot Vila Real de Santo Antonio doen we over de EN 125, de weg die vóór de aanleg van de snelweg fungeerde als zodanig. Het is een vrij vlakke weg die paralel aan de kust loopt; niet direct een aanrader, maar wel een vrij efficiënte manier om snel wat kilometers te maken.
Vanaf St. Antonio is het een kort stukje tot Castro Marim, een slaperig stadje met twee machtige forten die uitkijken op de brug die Spanje en Portugal verbindt. Dit is waar de rit spannender begint te worden. Richting het noorden is de weg (EN 122) goed verzorgd en vooral heerlijk rustig. De glooiing is zacht; de klimmetjes net lekker, en de afdalingen eveneens. Rotsachtige velden met geurige bomen die worden omzoomt door eeuwenoude muurtjes dienen als decor.
We stoppen voor een cola en een mars in de buurt van het stuwmeer van Odeleite, welke ook wel het Drakenmeer wordt genoemd om zijn bijzondere vorm. Vanuit daar is het nog zo’n 20 km naar Alcoutim.
Altijd als ik in de Algarve ben probeer ik langs Alcoutim te gaan. Dit dorpje heeft een schitterend terras met uitzicht over de rivier de Guardiana. Spanje ligt aan de overkant. Er is verder niet al te veel te beleven, maar ik vind het er prachtig. Vanaf ons huis is het echter zelfs met de auto best een end rijden, dus er wil wel eens een jaar zijn dat ik er niet kom. Het is dan ook een hoogtepunt om er nu voor het eerst met de fiets te komen. Nooit ben ik zo lekker op dit terras neergeploft.
We hebben nu een goede 70km in de benen. Ik heb niet helemaal scherp meer wat ons plan was voor de terugweg, en of we beseffen wat voor eind het nog zou gaan worden – uiteindelijk zullen we er immers nog 100km aan plakken.
Zowel fysiek als mentaal wordt het zwaarder en zwaarder naarmate de kilometers zich opstapelen. Lange stukken is het leeg. Heel erg leeg. Een typering die in toenemende mate ook op mijn benen van toepassing is. Zelden komt er iemand voorbij. Fietsers al helemaal niet. Uiteindelijk blijkt een van de allerlaatste klimmetjes, een kuitenbijtertje in de laatste uitloper voor de kust, de druppel. De combinatie van de inspanning, warmte en waarschijnlijk te weinig eten en drinken leidt tot een vreselijke kramp in mijn kuit die moeilijk tot bedaren te brengen is. Gelukkig is het nog maar een kleine vijf kilometer tot ons huis…
Met 170km is deze rit de langste van onze vakantie. Geteld in hoogtemeters is het zelfs onze grootste ooit. Achteraf was het vooral ook een rollercoaster van emoties – van euforie tot pure ellende. We komen terug. In eerste instantie alleen wel in de winter!
Als je in de zomer in de Algarve rijdt is het aan te raden om écht, ECHT goed te zorgen voor voldoende vocht, aangezien er onderweg niet altijd even veel plaatsen zijn om water in te slaan. Ook kan het zijn dat er plekken zijn waar je geen verbinding hebt met internet of zelfs gewoon telefonie. Neem op z’n minst een paar binnenbandjes en een minitooltje mee!