Ik heb op mijn werk een berg uren staan. Echt een enorme berg. Dit jaar probeer ik ze langzaam weg te werken door wat vaker gewoon willekeurig een dagje vrij te nemen. Het liefst om een stuk te gaan fietsen natuurlijk. Vandaag is ook zo’n dag. Ik heb gisteren bedacht dat ik een rondje om Flevoland ga rijden. Kirsten moet jammer genoeg wel werken, dus het wordt een solo-rit.
Cijfers: 187.50 km / 270 hoogtemeters / 6:20:32
Een rondje Flevoland is zo’n 150 kilometer. Heen en weer vanaf Amersfoort komt daar nog een kleine 40 bij. Ik heb vaker deze afstanden gereden, maar nooit in mijn eentje. Ik ben benieuwd hoe het gaat. Qua conditie en materiaal moet het geen probleem zijn. Mentaal verwacht ik dat het lastiger wordt.
Ik vertrek om 11 uur. Ik heb lekker uit kunnen slapen en goed ontbeten. Het is bovendien heerlijk weer. In no-time ben ik bij de brug naar Flevoland in Nijkerk. De ronde kan nu echt beginnen! Linksom is het plan. Ik weet niet precies waarom ik dat bedacht heb. Iets met de wind waarschijnlijk.
Het stuk tot Almere heb ik vaker gereden, voornamelijk als ik wat extra kilometers wil maken op weg naar kantoor. Bij Almere rijd ik heel even verkeerd – richting het Topsportcentrum in plaats van de stranden – maar dat is snel opgelost. Langs de Noorder- en Oostvaardersplassen gaat de weg héél lang héél erg rechtdoor. Er lijkt geen eind aan te komen. De wind staat ook niet heel gunstig. Mijn bidon begint leeg te raken, maar Lelystad komt in zicht.
Ik ben zowaar blij om in Lelystad aan te komen – een sensatie die me nog niet eerder deel is gevallen. Bij Bataviastad heb ik even iets anders te zien dan dijken en windmolens. Na Lelystad is het echter al gauw weer meer van hetzelfde. Ik stop heel even ter hoogte van de Maximacentrale (voorheen bekend als de Flevocentrale) voor mijn tweede krentenbol. Mijn bidon is nu echt leeg. Shit! Er zit weinig anders op dan doortrappen. Het is leeg hier. Er zijn écht weinig mensen. Ik hoop snel een tankstation tegen te komen om een AA’tje en wat water in te slaan.
Daar is de Ketelbrug. Dit ken ik – hier staken we over toen we van Amersfoort naar Leeuwarden fietsten. Maar toen gingen we dwars dóór Flevoland, en nu moet ik er om heen! Het is nog best een end dus… Bij de Maximacentrale begon ik het al wat zat te worden, maar nu ben ik er echt wel even klaar mee. Er zit alleen weinig anders op dan doorgaan.
Het duurt nog tot Dronten voordat ik eindelijk wat te drinken kan halen bij een restaurant aan het water. Ik sla snel een cassis achterover aan de bar en vul vervolgens [een paar keer] mijn bidon in het toilet. Ik stap direct weer op de fiets en zie niet veel later de brug naar Elburg. Dat lucht op. Vanaf hier ben ik weer op bekend terrein! Kirsten komt bovendien dichterbij – ze is rond half vier op de fiets gestapt om mij tegemoet te rijden. Wat een schatje.
Tussen Harderwijk en Zeewolde zie ik iemand in de verte al zwaaien. Een gelukzalig gevoel overvalt me. Kirsten! We zijn er nog niet, maar ik weet nu wel zeker dat het allemaal gaat lukken. In Zeewolde stoppen we nog even voor een milkshake bij snackbar Twilight om dan snel de laatste kilometers weg te trappen. Die snackbar is echt een aanrader trouwens, maar dat is misschien meer een verhaal voor een andere keer.
Ik ben achteraf blij en tevreden. Het is een bijzondere tocht. De leegte geeft je gedachten alle ruimte om heen en weer te springen. De eindeloos lange wegen met rijen windmolens zijn bijkans gekmakend. De stukken waar de wind nét verkeerd staat voelen lang en zwaar. Ik ga het nog een keer doen, maar dan wel met zijn tweeën. En met beter watermanagement.