Vers terug uit de Eifel staat een volgende toffe rit op het programma: de BinckBank Dam tot Dam Fietsclassic!
Cijfers: 153.94 km / 226 hoogtemeters / 4:43:17
Eergisteren zijn wij teruggekomen uit de Eifel. In twee weken hebben wij daar zo’n 940 kilometer gereden en flink wat hoogtemeters bij elkaar gesprokkeld, waarvan een aanzienlijk deel over gravel- en bospaden. Vandaag staat echter wat anders op het programma: 150 kilometer ouderwets beuken over het vlakke Noord-Hollandse asfalt. Wil dat nog een beetje?
We vertrekken bijtijds. Zo vroeg zelfs dat er nog geen Intercity naar Amsterdam Centraal gaat. Geen probleem: we gaan gewoon naar Zuid-WTC. Op de terugweg kan dit zelfs nog wel eens prettig uitpakken in verband met de verwachte drukte op Centraal.
Vanaf het station is het maar een kleine 10 minuten rijden naar mijn kantoor, wat weer op steenworp afstand van de Dam ligt. We droppen onze spullen en drinken rustig nog een kopje koffie. Kijkend uit het raam zien we de ene na de andere renner langsrijden. Dat belooft wat!
Op de Dam is het een en al gezelligheid. Wij hebben echter alles wat we nodig hebben opgestuurd gekregen per post, dus we wurmen ons vlug door de village départ en gaan op pad. Het begin voelt wat onwennig. Het is druk. We moeten het centrum uit. Bij de IJtunnel krijgen we gelukkig wat ruimte en kunnen we even ademhalen. Het blijft nog een beetje trekken en duwen, maar langzaam valt alles een beetje uiteen, en na zo’n 10km kan het gas er op.
Al vrij snel komt er een trein voorbij zetten waar wij op mee kunnen. Het tempo zit er lekker in. Zonder dat ik (we?) er erg in heb vliegen we door de -Dammen. Ik zie ons gemiddelde richting de 35 gaan. Oef. Daar is gelukkig de eerste rustpost. We duwen allebei snel een krentenbol naar binnen terwijl we met een schuin oog onze nieuwe vrienden in de gaten houden. Zij doen hetzelfde. Als we weer vertrekken is de trein niet helemaal compleet meer, maar wel vlug op volle snelheid.
Op het tweede rustpunt herhaalt het ritueel zich. We rijden inmiddels nog maar met zijn vieren en wisselen de beurten op kop af. De wind ligt wat minder gunstig. Het wordt wat lastiger om de teller boven de 35 te houden. Dan, nét op het juiste moment, komt een groep sterke mannen voorbij zetten. We haken aan, bijten ons stevig vast en rammen door.
De verschillende routes komen nu weer bij elkaar. Dat is gezellig, maar ook druk. De fietspaden lijken ook steeds smaller te worden. Het lijkt bijna onverantwoord om zo’n groot festijn over zulke weggetjes te laten lopen. Het roept ook veel wrevel op bij medeweggebruikers. Enfin, netjes bellen en vriendelijk blijven groeten, dat lijkt de beste optie. Het wordt wel moeilijker om het wiel te houden. Als je een keer niet mee kan inhalen wegens een tegenligger moet je aardig harken om weer bij te komen. Het kost veel energie. En die wordt schaarser.
De laatste 15km voel ik dat ik leeg ben. Kirsten lijkt er minder last van te hebben. Ontstaat er langzaam een patroon? Ik moet het nalezen. Op karakter zet ook ik door. We zijn er bijna. Het gemiddelde zakt wat in. Door de vermoeidheid, door de drukte, door de stad Amsterdam. Als we het paleis weer zien staat er echter nog steeds een respectabele 32.5km/u op het scherm van de Wahoo. We zijn blij.