Het is meer dan een maand geleden sinds ons laatste bericht en het voelt dan ook als de hoogste tijd om weer eens iets geks te doen. Een enkeltje Maastricht en dan terug met de trein, zou dat wat zijn? Ik begin eens voorzichtig te kijken naar een route via Komoot en zie dat het zo’n 175 kilometer is. Na wat kleine aanpassingen – drie pontjes in de eerste 50km is me wat te veel – kom ik uit op een totaal van 177km. Ik overleg met Kirsten. We gaan dit doen!
Cijfers: 177.13 km / 322 hoogtemeters / 6:42:16
Een stukje achtergrond: Zaterdag 13 juli reed ik –half gravelend– naar mijn kantoor in centrum Amsterdam en toen ik langs het Centraal Station reed begon het wat vreemd te voelen in mijn rug. Niet veel later schoot het er compleet in. Ik heb het gered tot kantoor maar moest vervolgens wachten tot een collega mij van mijn fiets kon helpen. De eerste paar dagen heb ik niet kunnen lopen, waarna ik met behulp van krukken en wandelstokken langzaam weer mobieler ben geworden. Na zo’n twee weken heb ik voorzichtig weer wat korte ritjes kunnen maken, en vorige week heb ik voor het eerst weer een honderdplusser kunnen maken.
Enfin, ik voel me inmiddels weer helemaal prima. Gister heeft Kirsten nog een stuurtas aangeschaft bij Allizi, wat betekent dat we een fris setje kleren mee kunnen nemen om in Maastricht nog even een terrasje te pakken. Het plan begint nu echt te leven. We hebben er zin in.
We vertrekken zondag rond 8:00. Hierdoor zijn we mooi op tijd voor de eerste overgang bij het pontje bij Wijk bij Duurstede. Het is lekker weer, al hebben we een stevig windje tegen. Eenmaal onderweg merk ik al gauw dat we de tas niet goed hebben ingepakt. Het grootste deel van de tijd rijd ik onderin de beugels, maar de tas is te breed waardoor ik er niet lekker bij kom. Op de pont pakken we alles net even anders in. Dit maakt een wereld van verschil.
Aan de overkant van het water begint het avontuur. Hier komen we niet veel. Af en toe herkennen we een stukje van de Géjo Kersentocht. Naarmate we zuidelijker komen wordt het allemaal echt nieuw en als we bij Zaltbommel de Waal oversteken begint het echt een beetje exotisch aan te voelen.
In Den Bosch stoppen we even voor taart en koffie. We stappen daarna snel weer op de fiets en zetten koers richting Eindhoven. Voor ons gevoel liggen die twee naast elkaar, maar dat valt nog vies tegen: het is nog best een stuk. Mentaal wordt het nu zwaarder, maar België komt in zicht.
We stoppen even kort bij de grens voor een foto en de moraal begint gelijk terug te komen. We zijn gewoon in België! Okee, misschien niet het meest spannende deel van België, maar toch. Een flink stuk van de route voert langs het Kanaal Bocholt-Herentals, wat lekker opschiet. Bij een klein kapelletje vlak voor Bocholt draaien we af naar beneden. We rijden door Bocholt en Bree, twee stadjes die voor ons typisch Belgisch aanvoelen. We maken een laatste stop bij café het Gildenhuis in Opglabbeek voordat we de laatste etappe aangaan.
Het laatste stuk is zonder twijfel het mooist. Het wordt langzaam wat meer glooiend en de route voert ons een paar kilometer door de Hoge Kempen. Het is er erg druk, maar ook erg mooi. Na nog wat kleine dorpjes en woonwijken zijn we plots weer in Nederland. Het voelt alsof we nog echt in het buitengebied zijn, maar de Wahoo geeft aan dat het Vrijthof -ons eindpunt- nog minder dan twee kilometer rijden is.
Als we het Vrijthof op rijden voelt het als een overwinning, al is dit zeker niet onze verste of zwaarste rit geweest. We zetten de fietscomputers op stop en gaan rustig op zoek naar een plek om wat te eten en drinken. We hebben het gehaald!
Aan de andere kant van de brug vinden we een heerlijk plekje aan het water waar we neer kunnen ploffen. Koud bier en hete frieten alstublieft!
