Rit 1 – Tavira – Odeleite – Moncarapacho
Cijfers: 116.00 km / 1663 hoogtemeters / 5:06:55
Materiaal: Orbea Avant H30 / Orbea Avant H30 via Abilio Bikes Tavira
We zijn net geland. We lopen naar de bagagehal en snuiven met grote teugen de Portugese lucht naar binnen. Ik kom hier al 25 jaar en ook Kirsten is inmiddels al tig keer deze kant op geweest. Desodanks hebben we wéken uitgekeken naar deze trip. We zijn er!
Mijn moeder staat al te wachten op het vliegveld en heeft thuis het eten klaar staan – dat is nog eens service! We steken de kachel aan, eten samen wat en duiken dan snel ons bed in. Morgen moet het natuurlijk gebeuren…
De volgende ochtend staan mijn oom en Joanna -onze gids de komende dagen- om iets over negen voor de deur. Samen rijden we naar Tavira om daar bij Abilio Bikes onze fietsen op te halen. Na een hartelijke ontvangst worden de fietsen snel op maat gezet en kunnen we op pad. YEAH!
Het plan voor vandaag is een dikke 100 km. Niet meer zo ver als van de zomer, maar genoeg om de benen lekker te voelen. Vanuit Tavira kronkelen we een beetje noordwaarts over rustige weggetjes door de heuvels. Het is een stuk groener dan van de zomer, wauw! De temperatuur is erg aangenaam en al snel kunnen de armstukken dan ook af. We zijn met volle teugen aan het genieten. Het weer, de klimmetjes, de uitzichten – het is allemaal even prachtig.
Na zo’n twee uur fietsen komen we aan in Odeleite, wat hemelsbreed het verste punt is van onze tocht. We waren hier afgelopen zomer ook en de stuwmeren liggen er nog even schitterend bij. We puffen even uit op een klein terrasje en stappen dan weer op de fiets.
We maken nog een kleine lus en komen uiteindelijk iets voor Castro Marim op een rotonde uit. We kunnen hier over de provinciale weg of nog een stukje binnendoor. We komen een ouder Nederlands echtpaar tegen – zij kiezen voor het eerste, terwijl wij voor de tweede optie gaan.
Na een kleine tien minuten zitten wij echter ook al weer op de grote weg. We zien het stel voor ons rijden. Eerst de vrouw, en een meter of tien verderop haar man. Maar let op: vlak voordat we de vrouw passeren begint ze te slingeren. Een paar seconde later zakt ze in elkaar. Ze valt van de fiets. SHIT! We springen van de fiets en rennen naar de vrouw. Halen haar fiets weg tussen haar benen en leggen hem aan de kant. Kirsten legt haar in een stabiele zijligging. Auto’s stoppen. Jo seint verderop naar het verkeer om rustig te passeren – de vrouw ligt immers gewoon op de rechterbaan en hier wordt hard gereden.
De vrouw is buiten bewustzijn. Haar man weet niet wat hem overkomt. Een Portugees belt het alarmnummer terwijl een Duitse vrouw het kunstgebit uit haar mond haalt om te voorkomen dat ze er in stikt. De ambulance arriveert. De vrouw wordt ingeladen. De Portugese man heeft zijn collega’s gebeld. Één brengt de man naar het ziekenhuis, terwijl de ander de fietsen inlaadt om ze naar het hotel te brengen. Na wat een eeuwigheid lijkt -maar in werkelijkheid maar 30 minuten was- stappen wij ietwat verdwaasd weer op de fiets. Een paar minuten later rijden we Castro Marim binnen. We stoppen om alles weer even op een rij te krijgen. Dat was schrikken!
Met een tosti en een cola achter de kiezen stappen we weer op de fiets. Eerst richting Vila Real -uiterst rechtsonder in Portugal- en dan weer richting Tavira en verder. Jo en ik beginnen het langzaam een beetje zat te raken terwijl de benen van Kirsten moeiteloos rond blijven tollen. Het eind is gelukkig in zicht. Ik vraag me wel af hoe we van de zomer die 170km er doorheen geduwd hebben…
Rit 2 – Moncarapacho – Barranco do Velho – Querença – Moncarapacho
Cijfers: 100.70 / 1719 hoogtemeters / 4:36:46
Materiaal: Orbea Avant H30
Wat hebben we lekker geslapen na die rit van gisteren! Eerlijk, ik had gisteravond moeite om het tot 9 uur uit te houden… Vandaag halen we Joanna bij haar thuis op en vertrekken we vanaf daar. We gaan de andere kant op. Onbekend gebied voor ons. Cool!
Gisteren reden we vooral door open gebied met veel velden en akkers. Vandaag rijden we meer door de bossen. Het voelt allemaal een stuk knusser; minder weids, meer geborgen. Het is wederom volop genieten. Stevig klimmen om vervolgens zo hard en soepel mogelijk te dalen. De natuur is prachtig, de dorpjes zijn charmant. Af en toe komen we een verdwaalde renner tegen, maar het is vooral erg, érg rustig.
Aan het eind van de rit besluiten Kirsten en ik om de São Miguel op te rijden als uitsmijter, terwijl Jo koers zet naar huis. We hebben deze berg vaker op gereden maar het blijft een pittige klim – 420 meter hoog met een gemiddeld hellingspercentage van 9.1%. We hebben inmiddels al zo’n 90km in de benen maar het wil nog best wel. Thuis blijkt zelfs dat we beiden onze eigen tijden hebben verbeterd. Zowel omhoog als naar beneden!
Rit 3 – Moncarapacho – Cerro de São Miguel – Tavira
Cijfers: 49.51 km / 890 hoogtemeters / 2:14:25
Materiaal: Orbea Avant H30
De laatste dag. Vandaag brengen we de fietsen terug naar Tavira. We missen alleen nog nét een paar hoogtemeters voor de Climbing Challenge van februari. Dus wat te doen? We besluiten nog een keer de São Miguel op te rijden voordat we richting Abilio Bikes gaan.
We doen de klim vandaag aan het begin van onze rit, maar de afgelopen dagen laten zich wel voelen in de benen. Het voelt desondanks goed en we zijn voor ons gevoel zo boven. In onze rug komt de zon op. Boven nemen we een slok water en keren weer om – we (okee, ik) willen namelijk om half 10 stipt in Tavira zijn.
Over de EN 125 is het maar zo’n 15km, maar die route is saai en druk. Wij kiezen er voor om achter de São Miguel langs te gaan. Het is een flink stuk om, maar vele malen mooier en meer uitdagend. Na nog een paar pittige klimmetjes komen we iets voor São Brás uit op de ER 270. Vanaf hier glooit de weg zachtjes naar beneden. We genieten met volle teugen. Na een ererondje door Tavira ploffen we neer op een terras om de hoek van Abilio voor een galão. Wat een topdagen!