Kirsten heeft na de Omloop van Zandvoort wat last van haar achillespees gekregen. Dat we een paar dagen daarvóór een tocht van 180km richting de Duitse grens en terug hebben gemaakt was achteraf gezien misschien iets veel van het goede. Het is niets ernstigs, maar wel vervelend genoeg om naar de fysio te gaan. Kirsten moet het nu even rustig aan doen qua kilometers om te voorkomen dat irritatie doorzet naar ontsteking. Dat is lastig. Zeker als het zulk prachtig weer is als afgelopen weekend!
Cijfers: 47.11 km / 224 hoogtemeters / 2:16:42
We hebben het geprobeerd. We hebben een poging gewaagd. Écht waar. We hebben lekker ontbeten en zijn vervolgens een stukje gaan wandelen. Gewoon rustig wandelen. Maar ja, dan komt de eerste fietser voorbij zetten. Zonder beenstukken! En dan de tweede. En de derde. Bij elke fietser gaat het meer kriebelen. Eenmaal weer thuis was het wel duidelijk: we moeten fietsen.
Natuurlijk hoeft het niet altijd ver of hard te gaan. We besluiten daarom om een rondje in de buurt te doen. Lekker een beetje crossen door de bossen. Niets geks. We rijden lekker door de Treek en steken vervolgens bij het pannenkoekenrestaurant de weg over om de Treekerweg te vervolgen totdat ‘ie eigenlijk vanzelf afbuigt naar de Grensweg. Dan rijdt je plots langs een stukje van de MTB Route Austerlitz. Hij ligt er zo lekker bij. Verleidelijk! Het lijkt zowaar best rustig. Zullen we? Ja!
Uiteindelijk hebben we de volledige route gereden, en dat is best te doen. De écht technische stukken zijn lastiger, net als wanneer er veel wortels liggen. Een mountainbike is ongetwijfeld sneller en meer comfortabel, maar wát een lol hebben we gehad!
