De Meewindkoers is een kostbaar geintje en wat je daar nou precies voor terug krijgt is twijfelachtig op zijn best. De start is echter bij ons om de hoek en het -eveneens duurbetaalde- ‘festival’ na afloop was vorig jaar stiekem erg gezellig. Met gepaste tegenzin betalen we dit jaar dus maar weer de 25 euro per persoon. Het wordt de gravel route.
Cijfers: 92.95 km / 343 hoogtemeters / 3:31:50
Gravel, gravel, gravel. Het lijkt hetzelfde, maar het is het niet. Voor de een betekent gravel lekker technisch beuken over de single track mountainbike routes bij Amerongen, terwijl voor de ander de paden op de Larense Zuiderheide al avontuurlijk genoeg zijn – het zogenaamde ‘e-bike gravel’. Het is bij een toertocht soms dan ook moeilijk in te schatten wat je kan verwachten.
Bij een relatief groot evenement als de Meewindkoers zullen ze het ons niet al te moeilijk maken, daar zijn we van overtuigd. Desondanks besluiten we het zekere voor het onzekere te nemen: als we woensdag beiden vrij zijn rijden we de route stiekem al een keer. Op verkenning.
De route valt ons alleszins mee. In een aankondiging werd de route omschreven als ‘De route is opgebouwd in de stijl van de Strade Bianche: het bestaat uit ruim 20 km aan onverharde stroken, brede grindwegen en smalle schelpenpaden’ maar het voelt als relatief veel gravel-achtige paden. Het is niet technisch maar dat is voor ons niet erg, zeker niet als we in een groep rijden. Prima, we hebben er zin in!
Als we zondagochtend naar de start rijden zien we M al snel staan. Het wachten is nog op een paar kennissen van hem die ook met ons mee rijden. Eerst komt J aanrijden. Ik blijk hem nog te kennen van de middelbare school. Kleine wereld! Hij rijdt gewoon op 28mm. De andere twee arriveren niet veel later. Het zijn een vader en zoon met flitsende Trek bikes. Het is iets over negen. We zijn compleet. We kunnen gaan.
Is er wel eens een toertocht in-en-om Amersfoort geweest welke niet over ‘Klein Zwitserland’ gaat? Ik denk het niet. Ook de Meewindkoers doet deze heuvel (40m) even aan. Dan suizen we via Laan 1914 naar beneden om via de Dodeweg bij Den Treek het eerste stukje gravel te pakken. We rijden een lekker tempo. Niet zo jagend hard als tijdens de Bicycling Summergrill, niet langzaam, maar gewoon lekker.
We zijn bij de ‘Canyon Uphll Sprint’, maar ze zijn nog aan het opbouwen. We zijn te vroeg. Er wordt wat aangezet, maar zelfs de fotograaf staat nog niet klaar. De jongen die met zijn vader rijdt is inmiddels al afgehaakt. Hij voelde zich niet lekker. De rustpost is niet veel verder. Voor je bekertje koffie moet je gewoon betalen. Waar gaat die 25 euro eigenlijk heen? Wij wachten daar even in de hoop dat ze weer kunnen aanhaken, maar ze komen niet. Zijn ze omgekeerd? Wij karren rustig verder.
J. weet zich goed te redden op zijn 28mm. Wat heet: hij beukt overal het hardste overheen, zelfs door de mullere stukken. Het zal de techniek zijn. Of moet je gewoon onbevreesd er in duiken? Misschien is het een combinatie. M. heeft eveneens goede techniek, maar ook een flitsende fiets die helemaal perfect is voor dit soort werk. Wij ontberen die techniek een beetje maar hebben aardige benen. We moeten meer oefenen.
Nog zo’n 15 kilometer. Daar rijdt die kerel met de groene Cervélo weer, die hebben we eerder gezien. Vet apparaat. Hij kijkt een paar keer om en lijkt wat in te houden. Als we hem passeren vertelt ‘ie dat zijn Garmin leeg is. De gravelroute is niet gepijld, dus hij is blij ons weer te zien. Haak maar aan, volg de groene Koga! We rijden het laatste stuk met zijn vijven. Twee kwijt, één opgepikt. Geen slechte score.
Oh, en Meewindkoers – overweeg volgend jaar eens de hoeveelheid flyers en ander reclamemateriaal in het startpakket te verminderen, als we het toch over duurzaamheid hebben.