Afgelopen week was het verschrikkelijk weer. Nat, koud en guur. Voor vandaag staat op de WeerOnline app echter zowaar een klein zonnetje. Dat belooft wat! Er staat wel een waarschuwing voor windstoten van zo tegen de 75 kilometer per uur, maar dat mag de pret niet drukken toch? Dit is ons verslag van de Gooische Strade Bianche gravel rit.
Cijfers: 101.68 km / 423 hoogtemeters / 4:00:45 (inclusief heen en terug fietsen)
Extra: 3 QOM’s voor Kirsten
De Gooische Strade Bianche is onze eerste georganiseerde gravel rit en bovendien onze eerste toerrit van het jaar. We hebben er helemaal zin in. De meeste voorbereidingen zijn gisteravond al gedaan; kleding netjes klaargelegd, wraps voor onderweg gemaakt, bandenspanning gecheckt, bidons gevuld en de ketting voorzien van een nieuwe laag Squirt. Vanochtend staan we dan ook te popelen om weg te gaan. Helemaal toen het inderdaad droog bleek te zijn!
De start bij het clubhuis van RTV Soest is voor ons maar een kleine 11km, dus we kunnen lekker op de fiets. We vertrekken rond half negen, zodat we mooi op tijd zijn zónder direct met de allereerste lichting te starten.
De heenrit gaf ons al een goed voorproefje van wat het weer ons zou brengen – beukende, werkelijk BEUKENDE wind.
De start is gelukkig snel gevonden. Het clubhuis bevindt zich op een wat non-descript industrieterrein aan de rand van Soest. Aan de overkant van de weg ligt een parkeerterreintje, waar RTV een tent heeft neergezet voor de inschrijving en een drankje achteraf. In de fietsenrekken valt ons direct de variëteit aan fietsen op. Het merendeel mountainbikes (in alle soorten en maten), maar ook crossers, gravelbikes, strandfietsen en zelfs een paar dappere zielen op gewone racers met velgremmen.
Met ons bandje om de pols en muntje (voor een hamburger en drankje achteraf) in de zak stappen we snel weer op de fiets. Na een paar minuten op de weg gaat de route direct het bos in. Het eerste stuk is even schrikken – een half karrenspoor met natte modder. Niet wat wij gewend zijn, en ook niet bepaald gravel. Spannend! Stonden er daarom zo veel mountainbikes? En dan had ik net die Schwalbe’s met hun grove profiel er afgehaald…
Gelukkig blijkt dit niet tekenend voor de rest van de dag. De route voert ons door het bos, over de heide, door parken, langs het Naardermeer en over een grote verscheidenheid aan ondergronden. Bospaden, veldweggetjes, schelpenpaden en zand: we hebben het allemaal gezien. Het overgrote merendeel van de route gaat duidelijk níét over asfalt. En dat was natuurlijk de bedoeling!
De eerste twee uur gaan we met sterke benen en goede moraal vlug vooruit. Grote stukken op kop met een lekkere slinger achter ons, maar ook af en toe schuilend achter de rug van een RTV clublid op de mountainbike. Bij het eerste (en enige) rustpunt kunnen we even op adem komen met een krentenbolletje, en de bidon bijvullen.
Het tweede deel krijg ik het zwaarder. Voluit langs iedereen beuken zit er niet meer in. Misschien had ook ik dat banaantje moeten nemen, zoals Kirsten wel had gedaan? De wind lijkt welhaast zelfs nog krachtiger te zijn geworden. Of was dit puur de leegte in mijn benen die ik voelde? Met nog zo’n 20km te gaan stoppen we nog even zodat ik een kleine Mars (gekregen bij de start!) naar binnen kan werken, maar het kwaad was al geschied. Goed, we gaan nog vooruit, maar het was nu duidelijk Kirsten die het voortouw moet nemen. Op een steil, zanderig, en bijzonder kort klimmetje krijg ik het voor elkaar om tot totale stilstand te komen om vervolgens zachtjes neer te gaan. Ik ben te hard gegaan aan het begin en nu willen de benen niet meer.
Gelukkig is het einde inmiddels in zicht. Na zo’n drie uur zijn we terug op het terrein van RTV. Even snel de fiets afspoelen in de naastgelegen wasstraat (super geregeld!), waarna we kunnen neerploffen voor een biertje en een hamburger (super dat er een vega optie was!). De tent blijft maar nét staan, zo heftig is de wind inmiddels! De sfeer is binnen overigens best prima, maar het is goed duidelijk dat de meesten het wel zat zijn, het koud hebben, en niet kunnen wachten om thuis onder de douche te springen. Wijzelf incluis.
Terug naar huis hebben we gelukkig wind mee 🙂 .