Eindelijk weer een gaaf evenement!
Wij hebben deze website opgezet om een beetje verslag te doen van onze gereden toertochten. Daar is dit jaar vooralsnog weinig van gekomen. De enige die we gereden hebben is de Elfstedentocht, maar dat was 200km nat en koud, dus zijn er geen foto’s – en logischerwijs heb ik het verslag dus ook maar laten zitten (‘pics or it didn’t happen‘). Dat schiet niet echt op allemaal.
Maar nu zitten we in een -tijdelijke?- corona dip. De teugels worden voorzichtig een beetje losgelaten. En nu is er de Pathfinder Giro!
Pathfinder Giro is een evenement van Yorit Kluitman, een grafisch designer uit Eindhoven. In een paar jaar tijd is het uitgegroeid van een rit voor insiders tot een must-ride op de gravelkalender. Het is een hip gebeuren. Tattoos, opkrullende snorren. Het ons-kent-ons van de Nederlandse fietswereld. Met de mooie spulletjes. Liefst gesponsord natuurlijk. #influencer.
(Ik overdrijf misschien een héél klein beetje).
Ik ben niet zo hip. Wij zijn niet zo hip. Maar wij houden wel van een mooi stuk fietsen, en als ik de verhalen moet geloven behoren de routes van Yorit tot de beste van Nederland. En eerlijk is eerlijk, ik hou zelf ook wel van een beetje gesoigneerd voor de dag komen. Als onze vriend Philip vraagt of we zin hebben om met hem mee te gaan hoeven we dan ook niet lang na te denken. Ja!
Zondagochtend stappen we bijtijds in de auto. We hebben om 9:00 afgesproken. Als we aan komen rijden is Philip al bezig zijn spulletjes op orde te brengen. Wij doen hetzelfde, en rijden dan vlug naar de start bij Wielercafe Cyklist. Het is daar al een gezellige boel. Zoals bij vrijwel elke gravelrit is de verscheidenheid aan fietsen super leuk om te zien. Van oude stalen cyclocrossers tot de nieuwste gravelbikes, van wegfietsen tot mountainbikes – er staat van alles.
Na de inschrijving en een kop koffie springen we op de fiets. Nog geen tien minuten later begint het al te knisperen onder de banden. YES – hiervoor zijn we gekomen! Het is bovendien heerlijk weer. De hitte van de afgelopen dagen is net genoeg afgezwakt om het zeer aangenaam fietsweer te maken. Ideaal.
Dan duikt plots een heuvel op. Een soort VAM-berg, maar dan zonder de gepolijste afwerking. We ploeteren ons een weg omhoog over een gravel pad, knallen aan de andere kant naar beneden, om vervolgens via een single track nog een keer omhoog te gaan. Het is niet hoog, maar desondanks best pittig – we zijn inmiddels goed opgewarmd.
De rest van de route is een stuk vlakker. Knisperende gravel paden worden afgewisseld met stukken slingerend MTB parcours, en zand. HEEL VEEL MUL ZAND. Ik ben daar geen fan van. Wat heet, ik ben er zelfs wat angstig voor, maar die fobie is na de tig stroken gortdroog zand hier wel verholpen. Tempo houden, blijven trappen en het stuur een beetje laten gaan. Ik krijg er bijna lol in.
Het tempo ligt vandaag niet al te hoog, maar langzaam maar zeker komt het einde toch in zicht. Met nog zo’n 5 kilometer te gaan maakt Philip een buiteling over het stuur na een bruuske remactie. Bummer. Gelukkig kunnen we -met de schrik in de benen- verder rijden.
En die laatste kilometers? Dat is natuurlijk niet simpel terug naar de start, maar een laatste stukje stedelijk offroad. Wat een oog voor detail!
Meer over Pathinder en Yorit Kluitman op Soigneur;